دلایل نادیده گرفتن حسابرسی مبتنی بر ریسک
دلایل نادیده گرفتن حسابرسی مبتنی بر ریسک
در بخش قبلی به اکراه موسسه ها در قبول حسابرسی های ریسک پذیر پرداختیم در این بخش به سه دلیل نادیده گرفتن(یا نفهمیدن) حسابرسی مبتنی بر ریسک میپردازیم.
استانداردسازی
نخست اینکه حرفه حسابرسی دارای تاریخی طولانی از تلاش برای استانداردسازی مسئولیت ها و حذف تفکر از فرآیند حسابرسی است.
همین است که بسیاری از حسابرسی ها طبق عادت (همانند سال قبل( است. چنین رفتاری مخالف با حسابرسی مبتنی بر ریسک است.
چرا استانداردسازی این چنین وسوسه انگیز است؟
احتمالاً به این دلیل که احساس کنترل را برای مدیریت ایجاد می کند.
به عبارت دیگر چنانچه گروه های حسابرسی همیشه روش های مشابهی را اجرا کند.
مدیریت کاملاً می داند که در همه حسابرسی ها چه کاری انجام خواهد شد.
گر چه ممکن است استانداردسازی برای کارکنان ارشد حسابرسی (به ویژه آنهایی که نسبت به برنامه ریزی و سرپرستی مسئولیت هایشان علاقه ندارند )راحت باشد،
ولی نوعاً به کیفیت و کارایی حسابرسی صدمه می زند.
فهمیدن علت این کار سخت نیست.
اگر حسابرسی های مختلف دارای رویکردی خاص باشند (بدین معنی که استاندارد شده باشند) احتمال دارد.
که گروه حسابرسی رسیدگی بیش از اندازه و رسیدگی کمتر از اندازه یا هر دوی آنها را انجام دهد.
برای مثال ممکن است گروه روشهایی را اجرا و کامل کند که ضروری نیستند،
شاید ریسک ها برای یک صاحبکار خاص کم برآورد شده باشد.
و بنابر این در استفاده از روشها زیاده روی شده باشد.
چنین حالتی موجب رسیدگی بیش از اندازه می شود.
همچنین ممکن است گروه در زمینه هایی که مستلزم توجه بیشتری است .
به اندازه کافی کار نکند. به عبارت دیگر حسابرسان از برنامه های از پیش تعیین شده استفاده کنند
، هر چند موقعیت موجود به وضوح دلالت براین داشته باشد که بهتر است.
کوشش بیشتری به کار رود.
این مثالی بود از رسیدگی کمتر از اندازه که موسسه حسابرسی را در معرض ریسک قرار می میدهد.
حامیان استانداردسازی ادعا می کنند.
که همیشه حسابرسان اختیار انحراف از رویکرد تعیین شده را دارند .
به ویژه اگر کار بیشتری مورد نیاز باشد با اینحال این موضوع در عمل تقریبا به اندازه کافی اتفاق نمی افتد.
چون رویکردهای استانداردسازی شده موجب بسته شدن اذهان افراد حرفه ای در حسابرسی میشود .
هنگامی که شخصی از روی عادت از برنامه از پیش تعیین شده استفاده می کند.
انگیزه بسیار کمی برای تفکر انتقادی و فهمیدن اهداف حسابرسی دارد.
برنامه ریزی کمتر از اندازه
دوم اینکه حرفه حسابرسی تاریخی طولانی از کم گذاشتن در فرآیند برنامه ریزی دارد.
بسیاری از حسابرسان فکر میکنند که مشغله شان ، یا اهمیتشان بیش از آن است.
که خود را به برنامه ریزی مشغول دارند.
یک ذهنیت عمومی اینست که ” فقط برنامه را اجرا کن ” یا ” همانند سال قبل عمل كن”.
به عبارت دیگر چرا در این عالم ، یک شریک باید زمان زیادی را صرف این کار (برنامه ریزی)بدون تعقل بکند؟
با این ذهنیت حسابرسی یک کالاست.
شریک به قرارهایی که گذاشته است عمل کند به صاحبکاران خدمت کند، پیشنهادهایش را تکمیل کند، الخ.
اگر شرکا برای شرکت در جلسات برنامه ریزی وقت دارند پس اشخاص خیلی مهمی نیستند ( یا ممکن است فرصت های تجاری سودآور را نادیده گرفته باشند)
این کم اعتنایی به برنامه ریزی حسابرسی، با حسابرسی مبتنی بر ریسک مغایر است .
برای به کارگیری مفاهیم این کتاب افراد حرفه ای باید وقت بیشتری را صرف برنامه ریزی برای اجرای مسئولیت هایشان بکنند . حسابرسی کالا نیست!
آموزش کمتر از اندازه
سوم اینکه تعداد کمی از حسابرسان برای اجرای حسابرسی های مبتنی بر ریسک آموزش دیده اند.
حسابرسان باید بیشتر جنبه های حسابرسی مبتنی بر ریسک را بفهمند.
و همچنین باید توانایی بکارگیری سایر مفاهیم تشریح شده در این را داشته باشند.
در حال حاضر بیشتر حسابرسان مستقل برای این کار خوب آماده نشده اند.
در نتیجه موسسه های حسابرسی باید پیشرفت حرفه ای حسابرسی را جدی تر از قبل بگیرند .