خطر حسابرسی و تحریف های با اهمیت
خطر حسابرسی و تحریف های با اهمیت
خطر حسابرسی و تحریف های با اهمیت
خطر حسابرسی،تابعی از خطر تحریف با اهمیت و خطر عدم کشف است.
ارزیابی خطر ها بر مبنای روش های حسابرسی اجرا شده.
برای کسب اطلاعات مورد نیاز به این منظور و شواهد کسب شده در جریان حسابرسی،انجام می شود.
ارزیابی خطر اساساً با اعمال قضاوت حرفه ای انجام می شود.
نه با اندازه گیری دقیق.(استاندارد حسابرسی 200،توضیحات کاربردی،بند29).
خطر های تحریف با اهمیت می تواند در دو سطوح وجود داشته باشد:
_در سطح صورت های مالی به عنوان یک مجموعه واحد؛
_و در سطح ادعاهای مرتبط با گروه های معاملات،مانده حساب ها و موارد افشا (استاندارد حسابرسی 200،توضیحات کاربردی،بند31).
خطرهای تحریف با اهمبت در سطح صورت های مالی،به معنای خطرهای تحریف با اهمیتی است که ارتباطی فراگیر با صورت های مالی به عنوان یک مجموعه واحد دارد.
و بالقوه بر ادعاهای متعددی اثرگذار است .
(استاندارد حسابرسی 200،توضیحات کاربردی،بند32).
ارزیابی خطرهای تحریف با اهمیت در سطح هر ادعا،به منظور تعیین ماهیت،زمان بندی اجرا و میزان روش های حسابرسی لازم برای کسب شواهد حسابرسی کافی و مناسب،انجام می شود.
این شواهد،حسابرس را قادر می سازد تا در یک سطح پایین قابل قبول خطر حسابرسی،نسبت به صورت های مالی اظهار نظر کند.
(استاندارد حسابرسی 200،توضیحات کاربردی،بند33).
خطرهای تحریف با اهمیت در سطح هر ادعا از دو جزء تشکیل می شود :
خطر ذاتی و خطر کنترل.
خطر ذاتی و خطر کنترل،خطرهای مربوط به واحد تجاری است و مستقل از حسابرسی صورت های مالی وجود دارند.
(استاندارد حسابرسی 200،توضیحات کاربردی،بند34).
خطر ذاتی برای برخی ادعاها و گروه های معاملات،مانده حساب ها و مورد افشای مربوط، بیشتر از سایر ادعاهاست.
برای مثال،خطر ذاتی محاسبات پیچیده یا برآوردهای حسابداری توأم با ابهام عمده،معمولاً بیشتر است .
شرایط برون سازمانی که منجر به خطر های تجاری می شود نیز می تواند بر خطر ذاتی اثر بگذارد.
برای مثال،پیشرفت های فناوری ممکن است محصولی را از رده خارج کند.
و در نتیجه؛ موجودی مواد و کالا را بیشتر در معرض بیش نمایی قرار دهد.
عوامل موجود در واحد تجاری و محیط آن که به همه گروه های معاملات،مانده حساب ها یا موارد افشا یا تعدادی ار آن ها ارتباط دارد نیز می تواند خطر ذاتی مرتبط با یک ادعای خاص را تحت تأثیر قرار دهد.
برای مثال، می توان به عواملی مانند کمبود سرمایه در گردش مورد نیاز برای ادامه عملیات یا روند نزولی یک صنعت با مشخصه ورشکستگی های پر شمار،اشاره کرد.
(استاندارد حسابرسی 200،توضیحات کاربردی،بند35).
خطر کنترل،تابعی از اثربخشی طراحی،اعمال و حفظ کنترل های داخلی توسط مدیران اجرایی برای مقابله با خطرهایی است که تهدیدی برای دستیابی واحد تجاری به هدف های مرتبط با تهیه صورت های مالی،به شمار می رود.
با این حال،کنترل های داخلی حتی اگر به بهتربن نحو طراحی و اعمال شود.
به دلیل وجود محدودیت های ذاتی،تنها می تواند خطر های تحریف با اهمیت صورت های مالی را کاهش دهد.
اما نمی تواند این خطر ها را حذف کند.
برای مثال، این محدودیت ها شامل احتمال بروز خطا یا اشتباهات انسانی،یا دور زدن کنترل ها بر اثر تبانی یا زیر پا گذاشتن کنترل ها توسط مدیران اجرایی است.
بدین ترتیب،برخی مخاطرات کنترلی همواره وجود خواهد داشت.
در استانداردهای حسابرسی شرایط آزمون اثربخشی کارکرد کنترل ها برای تعیین ماهیت،زمانبندی اجرا و میزان آزمون های محتوا،مشخص شده است.
(استاندارد حسابرسی 200،توضیحات کاربردی،بند36).
استانداردهای حسابرسی معمولاً به خطر ذاتی و خطر کنترل به صورت مجزا از یکدیگر اشاره نمی کند.
بلکه به ارزیابی ترکیبی “خطر های تحریف با اهمیت”می پردازد.
(استاندارد حسابرسی 200،توضیحات کاربردی،بند37).
خطر اینکه روش های حسابرسی اجرا شده توسط حسابرس برای کاهش خطر حسابرسی به یک سطح پایین قابل قبول،نتواند تحریفی را کشف کند که به تنهایی یا در مجموع با سایر تحریف ها،با اهمیت است را خطر عدم کشف می گویند.
(استاندارد حسابرسی 200،بند13).
در یک سطح معین از خطر حسابرسی،سطح قابل پذیرش خطرعدم کشف با خطر های تحریف با اهمیت ارزیابی شده در سطح هر ادعا،رابطه معکوس دارد.
برای مثال،هر قدر حسابرس خطر های تحریف با اهمیت را بالاتر بداند.
خطر عدم کشف پایین تری را می تواند بپذیرد.
و در نتیجه،به شواهد حسابرسی متقاعدکننده تری نیاز دارد.
(استاندارد حسابرسی 200،توضیحات کاربردی،بند39).