تنظیم برنامه های حسابرسی
تنظیم برنامه های حسابرسی:
تنظیم برنامه های حسابرسی بسیاری از موسسه ها از برنامه های حسابرسی استاندارد شده استفاده می کنند.
بنابراین این تنظیم شامل تاکید یا عدم تاکید بر مراحل مختلف است.
ممکن است شامل افزایش روشهایی به برنامه یا حذف روشهایی از آن نیز باشد.
اما،پیش از تعیین روشهایی برای هر بخش از حسابرسی،آگاهی از ارزیابی اولیه ریسک جهت دار،امری مهم است.
به عبارت دیگر،مدیریت چه انگیزه هایی از گزارشگری مالی ممکن است داشته باشد؟
به همراه این،حسابرس باید شدت ریسک را مدنظر قرار دهد.
به دیگر سخن،چقدر احتمال دارد که مدیریت بخواهد گرفت که ریسک امان دارد ولی چندان متحمل نیست.
در مواردی دیگر،ممکن است حسابرس پی ببرد که مدیریت جهت ایجاد نتایج معین،بشدت تحت فشار است.
بدون در نظر گرفتن انگیزه های مدیریت،عمده برنامه های حسابرسی برای جلوگیری از اینهاست:
- فزون نمایی داراییها و درآمدها
- کم نمایی بدهیها و هزینه ها
برای مثال،بیشتر برنامه های حسابرسی شامل روش هایی برای تایید وجود موجودی نقد و حسابهای دریافتنی است.
در یحالیکه معمولا با مراحلی برخورد نمی کنید که حسابرس را به جستجو در مورد وجوه نقد ثبت نشده یا حسابهای دریافتنی مفقود،ملزم کند.
این فلسفه در صورتی معقول است که به یاد داشته باشیم که بدترین ترس حسابرس عبارت است از اظهار نظر درباره صورتهای مالی کاملا جعلی یک شرکت مشتری.
اگر شرکت از بین برود موسسه حسابرسی به دردسر بزرگی گرفتار می شود.
با اینحال برنامه های حسابرسی از پیش تهیه شده باید به عنوان نقطه شروع جهت ایجاد رویکرد حسابرسی برای یک مشتری خاص مورد استفاده قرار گیرد.
برای مثال فرض کنید حسابرس معتقد است که مدیریت به شدت تلاش می کند تا سود شرکت را بالا ببرد.
پس باید هدف عمده رویکرد حسابرسی کشف بزرگ نمایی داراییها و درآمدها باشد.
برعکس،فرض کنید که حسابرس معتقد است مدیریت با کم نمایی سود،قصد ذخیره برای روز مبادا دارد.
در این صورت آیا معقول هست که جستجوی گسترده ای در مورد بدهیهای ثبت نشده انجام شود؟
در اصل این آزمون برای بررسی تمامیت اظهاریه طراحی شده است که اطمینان می دهد حسابهای پرداختنی کمتر از واقع ارائه نشده است.
اما اگر تلاش مدیریت برای کم نمایی سود باشد آیا بایز باید نگران کم نمایی پرداختنی ها بود؟
نه،مگر اینکه حسابرس نسبت به اشتباهات غیر عمدی ناشی از کنترل های داخلی ضعیف نگران باشد.
بنا بر همین استدلال،ممکن است حسابرس درباره بزرگنمایی دارایی ها یا درآمدهای این صاحبکار خاص نگرانی زیادی نداشته باشد.
در نتیجه امکان دارد حسابرس تنظیم برنامه های حسابرسی برای اجرا کمتر و ضعیف تر روشهای بررسی این موضوعها را موجه بداند.
از سوی دیگر،اگر حسابرس به کم نمایی سود اهمیت بدهد.
آیا این بدان معناست که او باید فعالانه به جست و جوی کم نمایی دارایی ها و درآمد برآید؟
مثلا،آیا باید به تحقیق در حسابهای دریافتنی ثبت نشده دست زند،یا بدهی های ایجاد شده را به آزمون فشرده بگذارد؟
در بیشتر موارد اینگونه ازمون های گسترده لازم نیست زیرا احتمال نمی رود که عملکرد شرکت با کم نمایی سود یا حقوق صاحبان سهام به دادخواست بیانجامد به این دلیل است که بیشتر حسابرسان در قبال تادرست نمایی هایی که صورتهای مالی را بدتر از آنچه هست نشان می هد سهل گیرند.
با این همه،حسابرسان باید وقتیکه مدیریت نتایجش را کمتر از واقع ارائه می کند،نگران باشند.
چون:نخست اینکه حتی اگر صورتهای مالی محافظه کارانه باشند ممکن است به گونه ای با اهمیت تحریف شده باشند.
این موضوع می تواند موجب ایجاد مشکلاتی برای موسسه حسابرسی شود که بستگی به نحوه استفاده از صورت های مالی دارد.
دوم اینکه،ممکن است موسسه حسابرسی مشکلاتی را برای سالهای آتی ایجاد کند.
فرض کنید یک حسابرس به شرکتی اجازه می دهد که چندین بدهی تعهدی با محافظه کاری مفرط ایجاد کند.
حالا در دو سال بعد،صاحبکار بزرگترین مشتری خود و مبالغ زیادی پول را از دست می دهد.
در نتیجه مدیر تصمیم می گیرد که بدیهای مازاد ثبت شده در سالهای قبل را کاهش دهد.
بدین ترتیب شرکت مجاز به اعلام شود در صورتهای مالی می شود که نتیجه عریان ساده آن صدور مالی گمراه کننده است.
خلاصه اینکه،چون ریسک نهایی،اظهار نظر مقبول نسبت به صورتهای مالی با بزرگ نمایی های فاحش است.
حسابرس باید همیشه روشهایی را اجرا کند که این ریسک را مدنظر قرار می دهند.
این موضوع حتی زمانیکه حسابرس معتقد است صاحبکار فاقد هرگونه دلیلی برای حسابسازی است نیز مصداق دارد که این را گاهی ریسک قصور هم می نامند.
اما چناچه حسابرس درباره بالا بردن نتایج توسط صاحبکار بشدت نگران باشد.
باید در نواحی دارای ریسک بیشتر رسیدگی های گسترده تری به عمل آید.
برعکس اگر حسابرس فکر می کند.
یک نکته نهایی:
هنگامی که حسابرسان معتقدند بشدت تلاش می کند نتایج را افزایش دهد.
بدین معنی که ریسک جهت دار اولیه عبارتست از ارائه بیشتر از واقع دارییها و در آمدها،ممکن است تحریک شوند.
که ریسک ثانویه یعنی ارائه کمتر از واقع دارییها و درآمدها را نادیده بگیرند.
لازم نیست حسابرسان در توجه به این ریسک،به ویژه هنگامی که پایین در نظر گرفته می شود زیاده روی کنند.
اما هرگز نباید آن را به طور کامل نادیده بگیرند.