انواع واحد تجاری مالی
نقدو برسی انواع واحد تجاری:
فعالیت واحد تجاری می تواند به یکی از روش های زیر راه اندازی شود:
- کسب و کار فردی:
این ساده ترین شکل فعالیت تجاری است که در آن یک واحد تجاری تحت مالکیت و اداره یک فرد است و ممکن است تعداد زیادی افراد نیز در این واحد تجاری استخدام شوند.
در این شکل واحد تجاری،هیچ تمایز قانونی بین واحد تجاری و مالک آن وجود ندارد.
برای این منظور،کلیه سود توسط مالک دریافت می شود ودر عین حال،در قبال کلیه زیان ها و بدهی های آن واحد تجاری،مسئولیت نامحدود دارد.
ساختار سرمایه یک کسب و کار فردی نیز نسبتا ساده است.
یک حساب سرمایه وجود دارد که نشان دهنده منافع مالی مالک در آن واحد تجاری است.
امکان اضافه شدن بر این حساب سرمایه از طریق تزریق سرمایه بیشتر به واحد تجاری توسط مالک کسب سود که مالک کسب و کار فردی ذینفع آن است وجود دارد.
با برداشت مالک از حساب سرمایه در طی سال مالی که اغلب با عنوان برداشت از حساب از آن یاد می شود یا تحمل زیان،این حساب سرمایه کاهش خواهد یافت.
- مشارکت:
همانند کسب و کار فردی،مالکلن مشارکت نیز کلیه منافع را دریافت می نماید و مسئولیت نامحدود در قبال زیان ها و بدهی های خود دارند.
تفاوت اصلی این است که در مشارکت،حداقل دو مالک وجود دارد.مالکان مشترک یا شرکا بطور مشترک و جداگانه و در قبالزیان ها و بدهی های واحد تجاری مورد نظر مسئول می باشد.
ساختار سرمایه مشارکت همانند کسب و کار فردی است.
هر شریک دارای منافع مالی هستند و این منافع بین حساب سرمایه و حساب جاری تقسیم می شود.
بطور معمول،حساب سرمایه مبلغی ثابت است که تنها در صورتی تغییر می کند که یک شریک اضافه شود یا یکی از شریکا،فعالیت تجاری را ترک نماید.
- شرکت های سهامی:
برخلاف کسب و کار فردی و مشارکت،شرکت های سهامی به عنوان شخصیت حقوقی مجزا از صاحبان خود تاسیس می شوند.
این امر از طریق فرایند ایجاد شخصیت حقوقی مجزا تحقیق می یابد.
صاحبان شرکت سهامداران در ازای سهامی که به آنان حق داشتن سهمی از دارایی های باقیمانده شرکت می دهد.
در ان فعالیت تجاری سرمایه گذاری می کنند.
سهامداران شخصا مسئولیتی در قبال بدهی های شرکت دارند .
اگر چه در صورت ورشکستگی شرکت سرمایه خود را از دست خواهد داد.
اما در چنین شرایطی مجبور به پرداخت بدهی های معوق شرکت نخواهد بود.
اداره شرک های سهامی برعهده هیئت مدیره ای است که توسط سهامداران انتخاب می شوند.
ساختار سرمایه یک شرکت سهامی نسبت به کسب و کار فردی یا مشارکت دارای رسمیت بیشتری است.
سهامداران نمی توانند همچون کسب و کار فردی و شرکا،برداشت از حساب یا برداشت از صندوق داشته باشند.
در عوض،بازده سرمایه گذاری خود در شرکت را با عنوان سود سهام در یافت می کنند که از محل سود انباشته پرداخت می شود.